Heilige Schrift

Onusnotonus is mijn Profeet. De Narok mijn Heilige Boek.

Een bloemlezing van profetische verzen uit de Norak:

Ode aan de synthesizer

Als ik weer eens even genoeg heb van het politieke gekonkel in de media, dan vind ik altijd troost in de muziek. Zo las ik vorige week een interview met Karl Bartos, lid van het eerste uur van de beroemde Duitse technoband Kraftwerk. Deze popgroep beleefde zijn hoogtijdagen in de jaren ‘70 en '80 van de vorige eeuw. Met de single Autobahn, een ritmisch klankenpalet geënt op het geluid van autobanden rijdend over de snelweg, stonden zij in 1975 wekenlang in verschillende Westerse hitparades. Een ongekende prestatie voor een voor die tijd zo atypisch en excentriek nummer. Kraftwerk werd met het gelijknamige album in één klap de bezielende inspiratiebron voor honderden, zo niet duizenden, elektronische bands die sindsdien het licht zagen. En dat zijn ze tot op de dag van vandaag gebleven.

De panfluit heeft geen status voor xenofielen

Laten we het eens over wereldmuziek hebben. Dat is toch wel bij uitstek een 'linkse hobby', om met Ome Geert te spreken. Je kunt er zo lekker je xenofilie in kwijt. Heerlijk thuis in de luie leunstoel weg mijmeren bij de exotische klanken van donker Afrika onder het genot van een goed glas Cabernet Sauvignon en een stukje Roquefort. Onder xenofielen bestaat evenwel een soort ongeschreven hiërarchie in de wereldmuziek. Alles wat uit Afrika komt is per definitie helemaal top, op de voet gevolgd door Caribische muziek en muziek uit Brazilië, dan die uit de Arabische landen en de rest van Azië. En ergens helemaal onderaan bungelt de Andes-muziek. U weet wel, die markante fluitklanken voortgebracht door Incabandjes in hun kleurrijke outfit. In de jaren ’80 van de vorige eeuw stonden zij in het weekend in elk stadscentrum van Nederland te spelen voor het winkelend publiek. Zuid-Amerikaanse folklore in de polder.

De meeslepende klanken van Boards of Canada

Ik heb hier op het weblog een naam hoog te houden als liefhebber van freaky computermuziek. Dus het wordt weer eens tijd u daarmee te vervelen. Hoewel... ‘freaky' is eigenlijk een belediging voor Boards of Canada, de Schotse technoband waar ik het in dit stukje over ga hebben. Deze band, die in 1998 definitief doorbrak bij het grote (nou ja, alles is relatief!) publiek met de CD 'Music has the Right to Children', behoort namelijk tot de beste in zijn soort. Twee broers, Michael en Marcus Eoin Sandison, vormen het creatieve brein van deze popgroep. Zij lieten zich onder andere inspireren door de documentaireproducties van de National Film Board of Canada, een filmbureau van de Canadese overheid. De naam van de band verwijst daarnaar.

Het Evoluon en andere bizarre bouwwerken

Een van de meest in het oog springende gebouwen van Nederland staat zonder twijfel in Eindhoven, de stad waar ik mijn jeugd doorbracht. Ik heb het natuurlijk over het Evoluon, een bouwwerk met de contouren van een reusachtige paddenstoel. In vroeger tijden huisvestte dit markante pand een permanente expositie van de laatste ontwikkelingen op het gebied van wetenschap en techniek. Ik heb er als jonge onderzoeker menige zaterdag doorgebracht. Gefascineerd door geavanceerde speeltjes als ik toen al was. Diep onder de indruk van zowel de overweldigende architectonische gestalte van het gebouw zelf, als van de state of the art technologie die erin werd tentoongesteld. Zo werd je als bezoeker bij binnenkomst in de enorme ontvangsthal jarenlang verwelkomd door een soepele doorzichtige metaalconstructie die wel wat weg had van een giraffe. Deze robot boog zijn lange nek naar je toe als je hem riep. En op één van de bovenverdiepingen in de koepel stond een machine die met 1001 verschillende intonaties het woord ‘koffie’ kon uitspreken. Door op knoppen te duwen of eraan te draaien kon je dat zelf beïnvloeden. En niet te vergeten de zwart-wit beeldtelefoon. Dit was de voorloper van Skype op internet, maar dan met bakelieten telefoontoestellen.

Kerker

Hoe lang hij hier al opgesloten zat? Hij wist het niet. Dagen, weken, maanden? Het was pikdonker. Vanaf het moment waarop de zware deur met een dreun in het slot gevallen was, was alles zwart geweest. Inktzwart.

Er hing een vochtige kelderlucht. Slaap en wake. Hij wist het niet. Zijn natte vingertoppen gleden over de klamme vloer. Hij voelde modderig zand. Af en toe zweefden donkere kleuren in vage vormeloze patronen voor zijn ogen. Rood en bruin meestal.

Slaap en wake. Een waterdruppel schampte zijn neus. Hij wist het niet.

(© RL, februari 2009)

Zixtie Zox

They are a blessing
to my toez,
every three of them.

Rumpelstrumpchen, hau ab!

.

(© RL, januari 2009)

De kalknagels van de interieurverzorgster

Broosbreken
De schelpenschalen
In kruimelknap uiteen.

Van wat zojuist werd schoon gepoetst.

In een bedje van rood ontstoken vlees,
Bloedend in vage draden van blauwig grijs,
Kraters, gestolde huid aan de riemen verteerd.

Hoe dik kan een teennagel worden? En zwart.

Verlaat mij, o alverzengend hellevuur van verlangen

jouw nagels te kussen,

jouw korsten te likken,

jouw eelt te proeven.

Eet smakelijk.

(© RL, september 2000)

1 + 1 = 2

(bron: de Volkskrant; datum onbekend)

Ontsnappen

Op een vrije dag heb je geen verplichtingen, waardoor je dingen kunt doen waarvoor je anders geen tijd hebt, zoals het lezen van boeken die je echt interesseren en niet verplichte kost zijn vanwege je werk. Zo’n boek is bijvoorbeeld de avonturenroman State of Fear van Michael Crichton, het reisverslag In Patagonia van Bruce Chatwin of de novelle Werther Nieland van Gerard Reve.

Het lezen gaat dan helemaal vanzelf. En het boek is uit.

(© RL, januari 2009)