De laatste paar bladeren van een zachte berk hangen, bruin en aangetast, stil wiegend aan dezelfde tak. Het is herfst. Onder de boom ritselt een veldmuis op zoek naar eten door het dode lommer. Een jonge vliegenzwam steekt onopvallend zijn hoed boven het gebladerte uit. En een iel spinnetje met lange poten klimt snel tegen de wortels van de berk omhoog als op enkele meters afstand met donderend geraas de nacht neerstort en de maan als een waanzinnige tussen hemel en aarde begint te stuiteren.
De seniele geit zag het allemaal voor zijn oude waterige ogen gebeuren. Hij staarde koud van onder zijn drie hoorns toe. Het deerde hem niet dat hij met een rafelig touw was vastgebonden aan een paaltje, hetzelfde paaltje waaraan ook een ander koord was bevestigd dat verhinderde dat de maan al stuiterend de aarde zou verlaten.
(© RL, januari 2009)
