Ode aan de synthesizer

Als ik weer eens even genoeg heb van het politieke gekonkel in de media, dan vind ik altijd troost in de muziek. Zo las ik vorige week een interview met Karl Bartos, lid van het eerste uur van de beroemde Duitse technoband Kraftwerk. Deze popgroep beleefde zijn hoogtijdagen in de jaren ‘70 en '80 van de vorige eeuw. Met de single Autobahn, een ritmisch klankenpalet geënt op het geluid van autobanden rijdend over de snelweg, stonden zij in 1975 wekenlang in verschillende Westerse hitparades. Een ongekende prestatie voor een voor die tijd zo atypisch en excentriek nummer. Kraftwerk werd met het gelijknamige album in één klap de bezielende inspiratiebron voor honderden, zo niet duizenden, elektronische bands die sindsdien het licht zagen. En dat zijn ze tot op de dag van vandaag gebleven.

De panfluit heeft geen status voor xenofielen

Laten we het eens over wereldmuziek hebben. Dat is toch wel bij uitstek een 'linkse hobby', om met Ome Geert te spreken. Je kunt er zo lekker je xenofilie in kwijt. Heerlijk thuis in de luie leunstoel weg mijmeren bij de exotische klanken van donker Afrika onder het genot van een goed glas Cabernet Sauvignon en een stukje Roquefort. Onder xenofielen bestaat evenwel een soort ongeschreven hiërarchie in de wereldmuziek. Alles wat uit Afrika komt is per definitie helemaal top, op de voet gevolgd door Caribische muziek en muziek uit Brazilië, dan die uit de Arabische landen en de rest van Azië. En ergens helemaal onderaan bungelt de Andes-muziek. U weet wel, die markante fluitklanken voortgebracht door Incabandjes in hun kleurrijke outfit. In de jaren ’80 van de vorige eeuw stonden zij in het weekend in elk stadscentrum van Nederland te spelen voor het winkelend publiek. Zuid-Amerikaanse folklore in de polder.

De meeslepende klanken van Boards of Canada

Ik heb hier op het weblog een naam hoog te houden als liefhebber van freaky computermuziek. Dus het wordt weer eens tijd u daarmee te vervelen. Hoewel... ‘freaky' is eigenlijk een belediging voor Boards of Canada, de Schotse technoband waar ik het in dit stukje over ga hebben. Deze band, die in 1998 definitief doorbrak bij het grote (nou ja, alles is relatief!) publiek met de CD 'Music has the Right to Children', behoort namelijk tot de beste in zijn soort. Twee broers, Michael en Marcus Eoin Sandison, vormen het creatieve brein van deze popgroep. Zij lieten zich onder andere inspireren door de documentaireproducties van de National Film Board of Canada, een filmbureau van de Canadese overheid. De naam van de band verwijst daarnaar.